Publikacja poświęcona jest medalowym triumfom Polaków w jeździectwie na igrzyskach amsterdamskich. Książka zawiera również rozdziały o starcie zespołu szablistów i czwórki ze sternikiem.

Występ polskich jeźdźców na igrzyskach w Amsterdamie można nazwać najbardziej normalnym z trzech międzywojennych. W Europie panowała w miarę ustabilizowana sytuacja, Polska się rozwijała, a nasi sportowcy bili kolejne rekordy Polski.

Od 1927 r. na hipodromie w Łazienkach Królewskich w Warszawie odbywały się Międzynarodowe Oficjalne Zawody Konne, podczas których Polacy wypadali bardzo dobrze; w 1927 i 1928 r. zdobyli Puchar Narodów.

Szkoleniem zajmowali się przede wszystkim Leon Kon i Karol Rómmel. Kadra olimpijska wyłaniała się stopniowo - począwszy od III Kursu Instruktorów Jazdy Konnej aż po nicejskie i warszawskie zawody w 1928 r. Spokojna praca dała efekty w postaci dwóch olimpijskich medali zespołowych.