Medea odmładzająca Ajsona, ojca Jazona

Rycina przygotowana do wydania Les Métamorphoses d’Ovide (1767‒1771). W edycji książkowej ilustracja umieszczona była w tomie II (Livre VII, Fable II. Pl. 75).

Zdobywszy Złote Runo, Jazon powrócił z żoną, Medeą, do Jolkos. Mieszkańcy powitali Argonautów jako bohaterów. Radości ludu nie mógł jednak dzielić Ajson, ojciec Jazona, prawowity władca miasta. Zmęczony długim życiem i oczekiwaniem na powrót syna z niebezpiecznej wyprawy, bliski był śmierci. Widząc piętno, jakie czas odcisnął na ojcu, Jazon błagał Medeę – księżniczkę kolchidzką i czarodziejkę, by ta posłużyła się czarami dla przywrócenia Ajsonowi młodości. Medea, choć niechętna spełnić życzenie męża (bowiem prosił on, by to jemu samemu skróciła lata życia, dodając ich ojcu), postanowiła zwrócić się o wstawiennictwo do Hekate – bogini o trzech twarzach, patronki magii i rozstajnych dróg.

Trzy noce przed pełnią księżyca, Medea wzniosła modły i wyruszyła na samotną wędrówkę w wozie zaprzęgniętym w smoki, zesłanym jej przez Hekate. Przez dziewięć dni zbierała magiczne zioła, które posłużyć miały do sporządzenia leczniczego wywaru dla Ajsona. Po powrocie, kapłanka wzniosła dwa ołtarze: jeden dla Hekate, drugi poświęcony Młodości, a następnie ułożyła przy nich ciało starego króla. Złożywszy ofiarę z krwi owiec o czarnej wełnie, przygotowała magiczną miksturę. Zanurzona w jej pianie uschnięta gałązka oliwna, wypuściła liście i świeże owoce. Widząc to, Medea zadała Ajsonowi cios mieczem, by upuścić zeń starej krwi, a wlać czarodziejski płyn. Król, napojony eliksirem odzyskał młodość, z jego ciała zniknęły zmarszczki, a z twarzy ustąpiła siwizna.