Rozbudowa wiejskiej willi Stanisława Augusta i zmiana jej charakteru spowodowała, że pojawiło się zapotrzebowanie na nowe sale i pokoje, zaspokajające wymagania zapraszanego przez króla towarzystwa. Niezbędne było powstanie Sali Balowej, obowiązkowego elementu każdego pałacu, gdzie goście mogli się bawić. Sala ta dobudowana została w 1788 r. do wcześniejszej Łazienki od strony zachodniej, na podstawie projektu architekta królewskiego Jana Chrystiana Kamsetzera. Jest ona największą salą pałacu. Posiada plan prostokąta położonego wzdłuż osi północ-południe. Cechuje ją prostota kompozycyjna, harmonia i jasna kolorystyka, dodatkowo spotęgowana dużą ilością światła wpuszczanego do środka przez wysokie okna-drzwi. Jest to wnętrze, w którym zdecydowanie przeważa stylistyka klasycystyczna, choć jeszcze z elementami późnobarkowymi. Dekoracja architektoniczna, rzeźbiarska i malarska nawiązuje do znanych antycznych i renesansowych wzorów, takich jak Loggie Rafaela w Pałacu Watykańskim. Białe ściany i złocenia przywołują na myśl Wersal Ludwika XVI.

Salę Balową ukończono w 1793 r. Jej najważniejszymi elementami dekoracyjnymi są dwa portyki jońskie z białego marmuru, z posągami w niszach, sprowadzonymi z Rzymu w tym samym roku. Portyki stanowią monumentalną oprawę kominków. Południowa nisza zawiera rzeźbę Herkulesa Farnese - kopię antycznego dzieła dłuta rzymianina Giuseppe'a Angeliniego. Herkules jest ukazany jako odpoczywający po stoczonej walce. Stoi on na blacie podtrzymywanym przez mityczne postaci. Pierwsza z nich to śmiertelnie zraniony w kolano Chiron - jeden z Centaurów, przeciwników Herkulesa. Drugi to spętany łańcuchem trójgłowy pies Cerber, którego mityczny mocarz pokonał wyprowadzając z Hadesu.

Po drugiej stronie sali, w niszy naprzeciwległego kominka, usytuowany jest posąg Apolla Belwederskiego wykonany w Rzymie przez Antonia d'Este według antycznego wzoru. Jego podstawę stanowi blat wspierany przez rzeźby króla Midasa z oślimi uszami i związanego satyra Marsjasza. Według mitologii zostali oni ukarani przez Apolla, ponieważ nie umieli docenić jego gry na lirze. Oprawa kominków zawiera wizję idealnych rządów Stanisława Augusta. Miały one nastać po pokonaniu wszelkich przeciwności, z którymi zmagał się król w czasie swego panowania, i być rządami pokojowymi (symbolizowane przez Herkulesa), opartymi o rozwój sztuk i nauk (symbolizowane przez Apolla).

Ważnym składnikiem symboliki wystroju Sali Balowej jest także dekoracja malarska ścian. Składają się nań prostokątne płyciny wypełnione groteskami malowanymi przez Jana Bogumiła Plerscha w 1793 r. Przedstawienia te posiadły konkretną treść, związaną z ówczesną sytuacją polityczną. Ich powstanie należy wiązać przede wszystkim z obradami Sejmu Wielkiego (1788-1792) oraz uchwaleniem Konstytucji 3 maja (1791). Owocem tych wydarzeń miało być nastanie nowego, lepszego porządku w Rzeczpospolitej, tak zwanego "złotego wieku", którego wizję ewokują postaci z grotesek. Malowidła te zawierają także treści filozoficzno-egzystencjalne, odzwierciedlające zainteresowania króla. Dostrzegamy tu personifikacje Czterech Żywiołów, Pór Dnia i Roku, Znaki Zodiaku, a także mitologiczne Parki, przędące nić ludzkiego życia. Widniejący powyżej zegara Chronos-Saturn to odpowiednik chrześcijańskiej Opatrzności, w której opiekę wierzył Stanisław August. Pogański pan Czasu jest tu gwarantem harmonii ukazanego w Sali świata.