Giacomo Monaldi (1733-1798)
Razem z Le Brunem przyjechał do Warszawy urodzony w Rzymie rzeźbiarz Giacomo (Jakub) Monaldi, syn znanego rzeźbiarza Carla Monaldiego, który pozostał w królewskiej służbie do końca życia i zmarł w Warszawie w 1798 roku.
Monaldi wykonał wiele rzeźb przeznaczonych do dekoracji Zamku Królewskiego i Łazienek Królewskich, w większości we współpracy z Le Brunem i według jego projektów, takich jak: marmurowe figury personifikacji pokoju i sprawiedliwości w kompozycjach zdobiących Pokój Marmurowy (1771) i Salę Balową (1780), posąg Chronosa ustawiony w 1786 roku w Sali Rycerskiej (zmniejszona jego wersja wykonana przez Monaldiego stoi w pałacu w Łazienkach) czy wykonywane we współpracy z innymi artystami stiukowe medaliony we wnętrzu Biblioteki Królewskiej w Zamku (1782) i posągi w stiuku do Teatru Królewskiego w budynku Oranżerii w Łazienkach (1788).
W Pałacu na Wyspie w Łazienkach Królewskich dziełem Monaldiego są powstałe według projektów Le Bruna marmurowe rzeźby w sali Rotundy: posąg króla Kazimierza Wielkiego (1793) i popiersie cezara Tytusa (1795). Niektóre z rzeźb były samodzielnymi pracami artysty, jak na przykład posągi Zefira i Flory (1777–1778) stojące przed Pałacem Myślewickim w Łazienkach czy najważniejsza część jego dorobku, jaką stanowiły rzeźbiarskie portrety wykonane do Zamku Królewskiego. W 1777 roku Monaldi wyrzeźbił marmurowe popiersia Jana III Sobieskiego i Katarzyny II do dawnej Sali Audiencjonalnej, do której wykonał też w latach 1781–1782 brązowe popiersia Stanisława Poniatowskiego, ojca króla, i Stefana Czarnieckiego, a z lat 1781–1783 pochodzą zdobiące Salę Rycerską, odlane w brązie głowy: Piotra Kochanowskiego, Macieja Sarbiewskiego, Pawła Działyńskiego, Jana Wielopolskiego i Andrzeja Chryzostoma Załuskiego, należące do serii przedstawień sławnych Polaków; jego dzieła to także marmurowe popiersie króla oraz wizerunki Jana Zamoyskiego i Stefana Czarnieckiego. Twórczość Monaldiego, na którą składają się wyłącznie dzieła wykonane w Polsce dla króla i innych zleceniodawców, utrzymana była w kanonach późnego baroku rzymskiego; artysta nawiązywał do znanych mu z Rzymu dzieł późnobarokowej rzeźby z około połowy XVIII wieku, a choć w kompozycji niektórych rzeźb wykorzystywał antyczne wzory, to zostały one przez niego przetworzone w późnobarokowej manierze.