Ofiarowanie w świątyni

[…] Temat ofiarowania małego Jezusa w świątyni jerozolimskiej, zaczerpnięty z Ewangelii według św. Łukasza (2, 25–35), ujmowany był w dziełach plastycznych przeważnie poprzez epizod z Symeonem, który rozpoznaje w Dzieciątku Mesjasza. Ten schemat przedstawienia, zastosowany również w naszym obrazie, wypracowany został w 2. połowie XVI w., upowszechnił się w wieku XVII i przetrwał do następnego stulecia. Centralnym punktem kompozycji jest postać Symeona stojącego na progu świątyni (lub przy ołtarzu) i przyjmującego Dzieciątko od przyklękającej Marii Panny. Zwykle ważnym elementem są wielkie świece w świecznikach stojących na ołtarzu lub trzymane przez postaci asystujące scenie głównej, co jest odniesieniem do chrześcijańskiego zwyczaju przynoszenia gromnic na msze celebrowane z okazji święta Ofiarowania Pańskiego, w Polsce zwanego potocznie świętem Matki Boskiej Gromnicznej. Często spotykane było także zakomponowanie sceny głównej na tle architektonicznej kulisy otwierającej widok na pejzaż. Nawiązania kompozycyjne do tej redakcji tematu można zauważyć i w obrazie łazienkowskim, chociaż ma on charakter szkicu i nie prezentuje wysokiego poziomu artystycznego. [Zob. D. Juszczak, H. Małachowicz, Galeria obrazów Stanisława Augusta w Łazienkach Królewskich. Katalog, Łazienki Królewskie, Warszawa 2015, kat. nr 137, s. 488–490.]