Zapraszamy na czytanie performatywne "Nocy listopadowej" Stanisława Wyspiańskiego. Reżyserka Agnieszka Glińska oraz aktorzy scen polskich zaprezentują słynny dramat według egzemplarza reżyserskiego, opracowanego przez wybitną postać teatru - Edmunda Wiercińskiego.
"Noc listopadowa" jest szczególnie związana z Łazienkami Królewskimi, ponieważ aż 7 z 10 scen rozgrywa się w przestrzeni królewskiej rezydencji. Stanisław Wyspiański stworzył dramat pod wpływem wrażeń ze swojej jedynej wizyty w Łazienkach Królewskich w styczniu 1898 r. Choć sztuka nie została za życia pisarza zagrana na scenie, od prapremiery w 1908 r. miała wiele wystawień.
Muzeum Łazienki Królewskie co roku, w rocznicę powstania listopadowego, na różne sposoby przypomina słynny dramat. Tegoroczna odsłona "Nocy listopadowej" to czytanie performatywne utworu w reżyserii Agnieszki Glińskiej, jednej z najwybitniejszych współczesnych reżyserek. Aktorzy scen polskich zaprezentują dramat według egzemplarza reżyserskiego, opracowanego przez reżysera teatralnego, aktora i pedagoga, Edmunda Wiercińskiego.
Wydarzenie to pozwoli poznać kolejną wersję "Nocy listopadowej". Przypomni też wybitną postać teatru, jaką był Edmund Wierciński - przed II wojną światową współtwórca legendy zespołu teatralnego Reduta, a potem reżyser jednego z najważniejszych spektakli okresu powojennego, czyli "Elektry" Jeana Giraudoux z 1946 r.
Czytanie performatywne wpisuje się w zaplanowane w 2025 i 2026 r. obchody "Rok Wiercińskich. Nowa Idea Teatru", związane z 70. rocznicą śmierci wybitnego reżysera oraz 50. rocznicą śmierci jego żony, Marii Wiercińskiej, znakomitej artystki teatru. Ich dorobek oraz szczególny etos pracy i życia stanowią inspirację do poszukiwania nowych dróg rozwoju dla polskiego teatru.
Reżyseria: Agnieszka Glińska
Współpraca dramaturgiczna: Jagoda Hernik Spalińska
Obsada: Maciej Miszczak, Anna Moskal, Michał Pawlik, Agnieszka Wosińska, Wojciech Żołądkowicz
Opieka merytoryczna: Joanna Szumańska
Agnieszka Glińska - profesor doktor habilitowana sztuki w dziedzinie sztuk teatralnych i filmowych, wykłada na Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie. Od 1992 r. pracuje jako reżyserka spektakli teatralnych i telewizyjnych oraz aktorka. Ukończyła Wydział Aktorski oraz Wydział Reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza (obecnie AT) w Warszawie. W latach 2012-2015 pełniła funkcję dyrektorki artystycznej Teatru Studio w Warszawie. Współpracowała z wieloma renomowanymi teatrami, m.in. Teatrem Powszechnym, Teatrem Dramatycznym, Teatrem Narodowym i Starym Teatrem w Krakowie. Wyreżyserowała ponad 70 spektakli teatralnych, w tym "Opowieści Lasku Wiedeńskiego", "Trzy siostry", "Wiśniowy sad", "Iwona księżniczka Burgunda" i "Panny z Wilka". W ramach Teatru Telewizji zrealizowała ponad 30 spektakli opartych zarówno na klasyce, jak i literaturze współczesnej. Wyróżniona została Paszportem "Polityki" w 1999 roku "za dar pokazywania w teatrze miłości i cierpienia, za ciekawość ludzi i spraw ludzkich" oraz wieloma innymi nagrodami, w tym Brązowym Medalem Gloria Artis i Nagrodą im. Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Jest również psychoterapeutką, ukończyła czteroletnią Szkołę Psychoterapeutów w Instytucie Integralnej Psychoterapii Gestalt, akredytowaną przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne i European Association for Gestalt Therapy (EAGT). Jest ponadto absolwentką kursów Ekran i Studio Prób w WajdaSchool w Warszawie i podyplomowych Studiów Polsko-Żydowskich w IBL PAN w Warszawie. Współautorka książki "Kwestia charakteru. Bojowniczki z getta warszawskiego" wydanej przez Czarne w 2023 r.
dr hab. Jagoda Hernik Spalińska - teatrolog i historyk teatru, profesor w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Prowadzi studia podyplomowe w IS PAN na kierunku teatrologia. W Laboratorium Dramatu przygotowała m.in. cykl autorskich spotkań "Toksyczna rodzina antyczna". Wydała książki: "Wileńskie Środy Literackie", "Życie teatralne w Wilnie podczas II wojny światowej", "Anty-Ifigenia", "Niekochana. Teksty o teatrze w Wilnie oraz Repertuar dyrekcji Szpakiewicza (sezony 1931/32-1937/38)". Teksty z historii teatru drukowała m.in. w "Pamiętniku Teatralnym", "Notatniku Teatralnym", litewskim piśmie "Menotyra"; o współczesnym teatrze pisała w "Dialogu", "Teatrze", "Didaskaliach", litewskim "Teatrasie" (ogółem ok. 200 publikacji). Oprócz podstawowego zainteresowania, jakim jest historia i współczesność teatru, zajmuje się dramatologią. Współkuratorka wystawy "Ikonosfera Wyspiańskiego. »Noc listopadowa« w Łazienkach Królewskich" i katalogu "Ikonosfera Wyspiańskiego. »Noc listopadowa« w Łazienkach Królewskich".
Edmund Wierciński (1899-1955) - aktor, reżyser, pedagog; po ukończeniu szkoły w Tomsku studiował prawo na tamtejszym uniwersytecie, a później filozofię na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie prowadził Koło Sztuki Dramatycznej UW. Tam poznał swoją żonę, Marię Serkowską, i oboje wstąpili do Reduty - pierwszego polskiego laboratorium teatralnego, którego byli słuchaczami i absolwentami, a później twórcami i nauczycielami (Edmunda nazwano orłem i Savonarolą Reduty). W dwudziestoleciu międzywojennym Wierciński udoskonalał swój warsztat; misternie adaptował literaturę dramatyczną na porywające pięknem i perfekcją inscenizacje. Jego teatr to prawdziwe bogactwo głębokich, niezapomnianych intelektualnych przeżyć i innowacyjnych form. Jako reżyser zadebiutował w 1927 r. inscenizacją "Snu" Felicji Kruszewskiej. Przed wybuchem II wojny światowej - po odejściu z Reduty - związał się z teatrami Poznania, Łodzi, Lwowa i Warszawy. W czasie okupacji prowadził wraz z żoną tajne nauczanie w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Warszawie. Był inicjatorem powołania Tajnej Rady Teatralnej, podległej Polskiemu Rządowi na Uchodźstwie, która tworzyła wizję artystyczną i organizacyjną powojennego teatru, a także autorem tekstu wzywającego do bojkotu imprez rozrywkowych w okupowanej Warszawie. Razem z żoną organizował tajne audycje poetyckie, podnoszące na duchu tysiące Polaków. Po wojnie związał się z Teatrem Wojska Polskiego w Łodzi, gdzie w 1946 r. na Scenie Poetyckiej wystawił, opracowaną jeszcze w czasie okupacji, głośną "Elektrę" Jeana Giraudouxa, wkrótce zdjętą z afisza przez komunistyczną władzę. W latach 50. reżyserował w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu i w Teatrze Polskim w Warszawie. W 1952-1954 był wykładowcą w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, gdzie pełnił funkcję dziekana Wydziału Reżyserii.
