Alegoria Zimy

Rycina przygotowana do wydania Les Métamorphoses d’Ovide (1767‒1771). W edycji książkowej ilustracja była umieszczona w tomie I (Livre I, Fable IV. Pl. 8). Ilustracja ukazująca starego mężczyznę i chłopców chroniących się przy ujściu jaskini, ogrzewających się przy ognisku, w chłodnej scenerii, nawiązuje do lakonicznego wspomnienia o pojawieniu się w Wieku Srebrnym pór roku, które powstały poprzez podział na cztery sezony dawnej, trwającej cały czas wiosny. Nie jest ona przedstawieniem opisanego w literaturze losu pierwszych ludzi po zakończeniu Złotego Wieku. Nawiązuje do obecnej w sztuce nowożytnej tradycji ikonograficznej, która zestawiała zimę z północą i starością. W Ikonologii Ripy postać uosabiająca Zimę była charakteryzowana, jako: „Starzec, albo staruszka siwa, pomarszczona, odziana w skóry, siedząca przy suto zastawionym stole wedle ognia i zajadająca, jednocześnie grzejąc się przy ogniu.” (Ripa 1998, s. 333) Ripa przytaczał również fragment księgi XV Metamorfoz, w którym zimę opisano jako siwego starca lub staruszkę. „Zima na koniec kroki prowadzi leniwe, | lub włosów pozbawiona, lub ma tylko siwe.” (Owidiusz 1825‒1826, XV, 215‒216) [Zob. M. Jarzewicz [w:] Metamorfozy. Królewska kolekcja grafiki Stanisława Augusta, ryciny z kolekcji Stanisława Augusta i ze zbiorów Jana Kantego Szembeka, kat. wyst. Pałac na Wyspie Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie, Warszawa 2013, kat. nr 13, s. 36.]